-
-
Ἀνθρύνη τραχέη τε ἀνίσοις μίσγεται ὅπλοις.
-
Ν 2
-
***
-
5
-
ης
-
55) τὰ ἐπενεχθέντα ἔπη ὑπομνηματίσαι ἐπιχειρήσας, τῆς προτεθείσης
-
τῶν Κοθȣ́ρων ἐτυμολογίας, Πλάτωνα ἀυτὸν προάλλεται μάρτυρα. -
-
c0u λέγων 2i 2uεοs Ποet, i 01, : Π2ο οce. ( τῶν Κηφίώων,
-
οἱ μὲν ἔχȣσι κέντρα, οἱ δʼ ȣ̓, ὡς Πλάτων διδάσκει. ) Ἀλλὰ γὰρ ȣ̓χὶ τȣ͂το
-
διδάσκων ὁ Πλάτων εὕρηται· τȣ̓ναντίον δέ. Ἐν γὰρ τῇ Η. τῶν Πολιτειῶν,
-
τȣ̓ς τῶν ἑτοίμων ἀναλωτὰς, πόλεως εἶναι νόσημα λέγων, κατὰ τȣ̀ς ἐν τῶ κηρίῳ
-
Κηφῆνας, ὁἳ νόσημα τȣ͂ σμὴέȣς εἰσὶν· εἶτα διαφορὰν ταύτν ἐν ἀυτοῖς ἐπιση-
-
μειȣ͂ται. Ὅτι: τȣ̀ς μὲν πτνȣ̀ς Κηφῦας πάντας ἀκέντρȣς ὁ θεὸς πεποίηκε·
-
τȣ̀ς δὲ πεζȣ̀ς τȣ́τȣς, ( ἤτοι τȣ̀ς ἐν ταῖς πόλεσι, περὶ ὧν ἔλεγε, τȣ̀ς τὰ
-
„„ἕτοιμα καταναλίσκοντας. ) ἐνίȣς μὲν ἀυτῶν ἀκέντρȣς· ἐνίȣς δὲ δεινὰ κέντρα
-
ἔχονταε κὶ ἐκ μὲν τῶν ἀκέντρων, πτωχοὶ πρὸς τὸ γῆρας τελευτῶσι
-
„( φησίν ) ἐκ δὲ τῶν κεκεντρωμένων, πάντες ὅσοι κέκλνται κακȣ͂ργοι,,. Τοι-
-
γαροῦν καὶ Πλάτων ἀκέντρȣς ἅπαντας ἐκ θε͂ γενέσθαι τȣ̀ς πτερωτȣ̀ς
-
Κηφῦας ὑπελάμβανε παραπλησίως τῷ Σταγειρίτῃ, ὃς ( Περὶ Ζώ. ς. Βιϛλε
-
Ε. Κεφ: ΚΑΆ. ) „„Οἱ Κηφηῦες κέντρον ȣ̓κ ἔχȣσιν ( ἔλεγε· ) καίτοι δὲ ἄλλως
-
„καίτινας θυμικωτέρȣς ἐξ ἀυτῶν ἐν τοῖς Κυττάροις γεννᾶσθαι Κηφὴῦνας ἱ-
-
„,ϛόρησε· καὶ τȣ́τȣς, ὅμως κεντρωτȣ̀ς καλεῖσθαι, ȣ̓κ, ἔχοντας κέντρον ( φη-
-
σὶν ) ἀλλʼ ὅτι βȣ́λονται μὲν, ȣ̓ δύνανται δὲ βάλλειν. Ἀυτ. ἐν τῷ θ. Βλ:
-
Κεφ: Μ.) Ἕϛε τȣ̀ς Κοθȣ́ρες, ἐκ ὡς οἱ ῥηθέντες β́λονται, ἑῥμνευτέον,
-
τȣ̀ς τὸ κέντρον ἐν τῇ ȣ̓ρᾷ κεύθοντας· ἀλλὰ μᾶλλον, μετὰ Ἱσυχίȣ, τȣ̀ς ἀ-
-
κέντρȣς τε καὶ ἀργȣ́ς.
-
Στίχ: 304. Ἀνθρύη τε τραχεῖα κτ: ) Ὁ μὲν Ἀριϛοτέλης τὰ Ἀνθρηνῶν τε καὶ
-
Σφηκῶν εἴδη, ἀπὸ τε ἀλλήλων, καὶ ἀπὸ τȣ͂ τῶν Μελιττῶν ἑκάτερον, ὡς
-
-
ἦν προσῆκον φιλοσόφῳ, ἀντιδιέϛειλε· ( περὶ Ζώ. ϛ. Βλ: Θ. Κεφ: Μ.
-
Μά. καὶ Μβ. ) καὶ τοι συγγενικάπως ἀυτὰ εἷἶναι ἀποφῃνάμενος. Οἱ δὸ
-
ὁλοχερέϛερον περὶ τȣ́των πολλάκις λέγοντες, θάτερον ἀντὶ θατέρȣ μετα-
-
λαβόντες ὑπέθεντο· ἔνθεντοι καὶ ἷδος Σφηκὸς τὴν Ἀνθρύν, Σȣίδας
-
( ἐν Λέξ. ) φησί· καὶ Σφηκὶ δὲ παραπλησίαν εἶναι τὴν ἀυτύν. Προϛίθησι
-
δʼ ἔτι, καὶ ὡς οἱ Ποιηταὶ καταχρῶνται (τῷ ὀνόματι) καὶ ἐπὶ μελισσῶν
-
Εἰς δὲ τὴν τȣ́τȣ μαρτυρίαν, καὶ ἔπη παρατίθησί τινα, τὸ μὲν, ἐκ τȣ͂
-
τῶν Νεφελῶν Ἀριϛοφάνȣς Δράματος, τὸ δὲ ἐκ τȣ͂ τῶν Σφηκῶν. Ἔχει δὲ
-
παραπλήσια τοῖς τȣ͂ Λεξικογράφȣ τέτοις, καὶ ὁ τȣ͂ Κωμικȣ͂ ἀυτȣ͂ Σχο-
-
λιαϛής. Τῷ ὄντι δὲ οἱ Ποιηταὶ συνεχῶς Ἀνθρύνας, ȣ̓ μόνας τὰς Μελίτ-
-
τας καλȣ͂σιν, ἀλλὰ καὶ τȣ̀ς Σφῆκας ἀυτȣ́ς. Διὸ καὶ Θεοδώρῳ τῷ Γαζῇ,
-
καὶ τι μὴ ποιητικευομένῳ, Ἀνθρύη ποτὲ μὲν ὁ Σφηξ ἐϛὶ ( ερη), π-
-
τὲ δὲ ἡ ἰδίως Ἀνθρὴύη· ( rrο ), τὰ Ἀριϛοτέλȣς ἐκλατινίζοντι, ὡς Ἐῤῥί-
-
κῳ Στεφάνῳ παρατετήρηται· ( Τόμ. Α´. Θησ. Σελ: 45Ι. ) Τῷτοι καὶ Ὀυίρ-
-
γίλιος ἐνταῦθα, Αρετ Σrτο εἰπὼν ( τραχεῖα Ἀνθρὴύη· περὶ δὲ τȣ͂
-
Σφηκὸς μηδὲν ὅλως φήσας, δῆλος ἐϛὶ σνεπινενοηκὼς καὶ τȣ͂τον ἑπὸ τῷ
-
Ἀνθριης ὀνόματι Ἕθεν ἀυτῆς καὶ τραχύτητα κατηγορεῖ· καθάπερ ȣ̓ν
-
καὶ Ἀριϛοτέλης τῶν Σφηκῶν· οὓς: ἐν τοῖς ἀυχμοῖς φησὶ ) μᾶλλον γίνε-
-
„σθαι, καὶ ἐν ταῖς χώραις ταῖς τραχείαις. ( 8ιλ: θ. Κεφ: ΜΑΆ.) Ἔτι
-
δὲ καὶ τὴν Ἀνθριύν, ὁ Ποιητὴς προσέθετο: ἀνίσοις τῇ Μελίττῃ μίσγε-
-
σθαι ὅπλοις. Πάντως γὰρ, αἵτε Ἀνθρναι πᾶσαι κέντρα ἔχȣσι, ( κατὰ
-
τὸν Φιλόσοφον Ἀυτ: Κεφ: ΜΒ´. ) ἃ καὶ πολλῷ τῶν μελιττίων χαλεπώ-
-
τερα εἶναι εἰκός. Ε γὰρ ἀληθὲς, ὃ Πλίνιος τῇ ἱϛορία παρέδωκε (Βιβλ:
-
ΙΑΆ. Κεφαλ: Κ´. ) ,,Τὸ Ἀνθρηνῶν κέντρον ȣ̔́τως ὀξὺ, ὥϛε ἐννεάκις πληγέν
-
τα δι ἀυτȣ͂ ἄνθρωπον, θνήσκειν, ἅπαξ δὲ, πυρέσσειν. Καὶ τῶν Σφηκῶν
-
δὲ οἱ ἄγριοι μάλιϛα ( ὡς Ἀριϛοτ. Ἀυτ: Κιφ: ΜΑΆ. ) ἔγκεντροι πάντες κ
-
αλκιμώ-