-
*
-
Τιτʼ ὤνησε πόνος; τὶ δὲ ἐργασίη περ ἀμύμων;
-
Καὶ τὸ ἀνοχλεῦσαι δὲ ὕνει, ἐριεώλακα γαῖαν;
-
Καὶ μὴν ȣ̓ Βάκχοιο τὰ Μασσικὰ δῶρα γʼ ἐκείνοις
-
Ὀυ τὰ πολυμμιγέος δαιτὸς δηλήσατο ὄψα.
-
Φέρξετʼ ἐπεὶ φύλλοισι, χλόης τε λιτῇ γε διαίτῃ·
-
Πηγαὶ δὲ σφι ποτὴς, ποταμῶν τε ἀένναα ῥεῖθρα.
-
Τοῖς δʼ ȣ̓δʼ ἀμροσίȣς σοϛέει μελεδήματα ὕπνȣς.
-
Οὔποτε ἢ τότε, κεῖθι φασὶν δαμάλεις ῥὰ ἀπεῖναι,
-
Ἥρης ἐν τελεταῖς ἀνίσων δεῖν δʼ ἀγριοταύρων,
-
Τοῖσι θεȣ͂ τέμενός δʼ ἱερὴ ἀγέοιτο ἀπηύη.
-
Ἀργαλέως τοίνν σκαπάνῃσιν γαῖαν ὀχλεῦσι,
-
Κρύπτȣσιν δὲ ὄνυξιν ἑοῖσι σπέρματα καρπῶν.
-
Μακρὰ τʼ ἀνʼ οὔρεα ἵφι ἐπʼ αὐχέσιν ἐντείνοντες,
-
Ἐμμενέως ἕλκȣσι βρυχȣ́σας δεινὸν ἁμάξας.
-
Ὀυ λύκος, ἑδρέυων ἐν ἐπαύλεσιν, ἀμφιδοκέυει·
-
Ὁυδʼ ἐπιȣλεύων ὀΐεσιν, νυκτοπορεῖ γε.
-
Τȣ͂ γὰρ δριμυτέρη μελεδὼν ψυχὴν ἐπιδάπτει
-
δη καὶ δειλὴ δὸρξ, φυζακινὴ ἔλαφός τε,
-
**
-
90
-
Μέσ
-
„Ἀμφῒ δὲ μιν φῶκαι, νέποδες καλῆς Ἑλοσύδνη.
-
ἙΣρμνέυρσ γὰς τὰς Φώκας θυγατέρας Ἑλοσύδνης γενέσθαι μᾶς τῶν Νη
-
ρίδων, ἢ Ἀμφιτίτης ἥτις ἐπιθετικῶς Ἑλοσύη καλεῖτι, ὡς ἐν ἀλὸς ὃ.
-
δσι νέεσ ἦἐν λὶ συομένη. ὃ ἐϛὴν ὁρμῶσ ἡ ἐν ἀλὶ δομένη, ἢ εἰς ἄλ
-
δύȣσα. (ὅα υϛάθ. ἀυτ Σλ: 5ο2.) Διαπιϛουῦται δὲ τὼ δὰ τν εῖ.
-
τε: „ττέ κν ν νκτες εν
-
γονος, ἔκτε Θεοκρίτȣ, ἐν Εἰδυλ: . Στίχ: 25.
-
„Ἀθάνατοι δὲ καλεῦνται θεοὶ νέποδες γεγαῶτες.
-
Τȣ͂το γαρ, φασί τινες, ἐϛὶν, ὅτι Θεοὶ ἐκ Θεῶν. Καὶ ἐκ τῶν Καλλιμάχȣ δὲ
-
Ἀποσπασματίων, Ἀριθμ. ζ. τȣ͂ τὸν Σιμονίδȣ φιλάργυρον δασκώπτοντος
-
τρόπον·
-
. Ὀυ γὰρ ἐργάτιν τρέφω
-
τῆω Μοα, ἀς Κες . ·
-
Προσέτι δὲ καὶ ἐκ τῶν Ἀπολλωνίȣ Ἀργοναυτικῶν Βιβλ. Γ. Στίχ: 745
-
Λέγοντος: .
-
. Τεοῖς νεπόδεσσιν ἑτοίμη.
-
Εἵτα τȣ̀ς νέποδας τȣ́τȣς, παῖδας παίδων ἀποκαλȣ͂ντοςῇ
-
Ἀλλὰ ταῦτα μέν ̔τως· Ἀυτοὶ δὲ τὸ νεπόδων γένος, κατὰ τὰς προτέρας
-
τῶν σημασιῶν, ἀντὶ τῶν νηκτῶν ἐπὶ τȣ͂ παρόντος ἐξειληφότες ἐσμὲν, Ὀυῖρ-
-
γιλίῳ ἑπόμενοι εἰρηκότι·
-
θerus ΟΙΙΙe ΠaarΙΙ.
-
Ὅυτω γὰρ δὴ καὶ Ὀππιανὸς ἐν Α. Ἀλιευτικῶν Στίχ: 1. ἀρχόμενοσ.
-
Ἔθνεάτοι πόντοιο, πολυσπερέας τε φάλαγγας
-
αντοίων νεπόδων, πλωτὸν γένος Ἀμφιτρίτης
-
„Ἐξερέων . .
-
Στίχ: 6ʼ ὰ καῖ ἦ: ἐοάδες ποταμοσι) Τας γάρτοι φώκαις ἐνθαάσ-
-
σῃ, ȣ̓κ ἐν ποταμοῖς, ἡ σνήθης διατριβὴ· εἰδέποτε καὶ ἐξ ἁλὸς ἀναδύȣσιν·
-
( ἐξίασι δὲ κνεφαῖαι μᾶλλον, ἤδη μέντοι καὶ μεσημβρίας ȣ̓́σης· και καθεύ-
-
δȣσι τῆς θαλάσσης ἔξῶ ( Ἀιλ: περὶ ώων Ἰδιότ: Βιβλ: Θ. Κεφ: .)
-
εἰσὶ γὰρ τῶν ἀμφιβίων· ἀλλʼ ȣ̓ πόῤῥω γίνονται τῶν ἀκτῶν, παρὰ δὲ ῥηγ-
-
μῖνι θαλάσσης, ἁς Ὅμηρος ἀυτὰς ποιεῖ, περὶ τὸν Ἕλιον γέροντα κατευ-
-
ναζομένας. ( Ὀδυσ. Δ. Στίχ: 3. 4ο6. Καὶ Στίχ: 4β. 450.) Ὀπ.
-
πιανὸς δὲ ȣ̓ μόνον καθευδȣ́σας, ἀλλὰ καὶ τικτ́σας ἀυτὰς ἐπὶ τῆς χέρσȣ
-
παρίϛησι· καὶ ἡμέρας δυσκαίδεκα ἐπὶ τῶν παραθαλασσίων δατριβȣ́σας με-
-
ΒἰονΙ
-
τὰ
-
625.
-
632.
-
635.
-
640.