-
-
4ῳ
-
Πᾶν δὲ βοτῶν γένος ἐξ ἄπο ὤλεσε, πᾶν δὲ τε θηρῶν.
-
Φθεῖρε γὰρ ὕδατα, καὶ χιλȣὲς διέθηκε κάκιϛα.
-
Ὀυ δὲ μίη τις ἔν, ὁδὸς ἡ πρὸς θάνατον οἴη.
-
Εὖτε δὲ φλὸξ δίψȣς ἐνὶ φλεψὶν ἐμαίνετο πάσαις,
-
Αἰνῶς πάντα ῥᾶ γυῖᾳ υνῆγεν, σν τʼ ἐπίεζεν.
-
Ἄφθονος ὑγρασίη πάλιν αὖ δὲ ῥυδὸν διεχεῖτο,
-
Τῇ ῥὰ καὶ ὀϛέα, κατʼ βραχὺπερ, διετήκετο πάντα.
-
Πολλάκι καὶ βωμȣ͂ πρόθι ἑϛῃὸς γε τὸ θῦμα,
-
ς κε θεοῖς ῥεχθῇ, λευκοῖς ἐρίοις ἀνάδητον,
-
Μέσφα θυηπόλος ἦν δηθνων, ἤμυσε θνῆσκον.
-
Θῦμα δʼ ὅτʼ ἄʼ φθάμενός γʼ ἀρητὴρ πλῆξε σιδήρῳ,
-
Τȣ͂ δʼ ȣ̓δʼ ἐκ μελέων ἐπὶ βωμȣ͂ φλὸξ ἀνὰ ρτο.
-
Ὀυδὲ θεοπρόπιον δὶ ἐκείνȣ χρῆσε τι μάντις.
-
Λίμα μόλις δʼ ἐμίῃνε μαχαίρας τὰς παρεȣ́σας·
-
Ταίαν ἄκρν δὲ, ὅσον γλίσχρον ἔπι χρώσατο πῦον
-
Τῷ ῥὰ μέσης ἀυτῆς γε πόης, καὶ ἁδρᾶς περ ἐȣ́σης·
-
Μόχοι ὑποφθινύθȣσʼ, ἐπὶ πληθȣ́σαισι δὲ φάτναις,
-
Ἐξ ὀλιγηπελίης φίλον ἐχρέμψαντʼ ἄπο θυμόν.
-
͂νεκα καὶ κύεσιν σαιν́ροις λύσσα ἔπεισιν·
-
Ἀθμα δὲ δὴ σύας, καὶ βὴξ χαλεπῶς κατασείει.
-
Ὀιδαλέαις τε φάρυγξιν ἐνισκήψας, κατὰ ἄγχει.
-
Δειλὸς ὀλιθαίνει δ, ἐπιλήσμων τῶν πρὶν ἀγώνων
-
ππος, τȣ̀ς πάρος ἦν ἀεθλεύων. Ὄυτε δὲ χόρτȣ
-
Μέμνηταιʼ πηγὰς τʼ ἀποτρέπται, καὶ ποδὶ γαῖαν
-
***
-
5
-
572
-
575.
-
Κράι-
-
Στίχ: 575. Ἄφθονος ὑγραοσίη πάλιν αὖ δὲ ῥυδὸν δεχεῖτο. ) δὲ: Ἑπικατιόντος
-
„δὲ τȣ͂ νοσήματος εἰς τὴν κοιλίαν. καὶ ἑλκώσεώς τε ἀυτῇ ἰσχυρᾶς ἐγγιγ
-
„νομένης, καὶ διαῤῥοίας ἄμα ἀκρατȣ͂ς ἐπιπιπτȣ́σης κτ:
-
ειχν τ·; ΕΣ αιτ;οςς ε νν εαετιετ-
-
νιȣ͂ν καθαροῖς ἐρίοις, τὰ εἰς θυσίαν προσενεγκόμεναι
-
Στίκ: 570.... Θυηπόλος... δηθύων) Ἐν ῷ γὰρ ὁ τȣ̀ς θεȣ̀ς θεραπεύων, κὶ
-
περὶ τὰς θυσίας ἀναϛρεφόμενος, δηθύων· ἤτοι τὴν τελετὶν ἀναβάλλων ἐ-
-
τύγχανε, κὶ προσενδιατρίβων τῇ παρασκευῇ ὥϛε ἐυτάκτως, καὶ κατὰ νό-
-
μον ῥεχθὴῦναι τὸν πάτριον· ἐξάπινα τὸ παρεϛὸς θύμα, ὑπὸ τῆς τȣ͂ κακȣ͂
-
βίας, περιτραπὲν ἐξέλιπε.
-
Στίχ: 8. Τ͂ δʼ ̓δʼ ἐκ μελέων ἐπὶ βωμȣ͂ φλὸξ ἀνὰ ἦρτο. ) Αρεται γὰρ ἡ φλὸξ
-
διὰ τὴν λιπαρότητα, πίονος ὄντος τȣ͂ ὁλοκαυτȣμένȣ θύματος.
-
Στίχ
-
: 582. Ὀυδὲ θεοπρόπιον . . . χρῆσε τι μάντις. ) Τὸν χρησμὸν, ἢ τὸ μάντευ-
-
μα, θεοπρόπιόνμοι νόει ἐνταῦθα, τὸ ἐπὶ τῆς τῶν Σπλάγχνων παρατηρή-
-
σεως, τȣτέϛι διὰ τς σπλαγχνοσκοπίας ἀγορευόμενον. Ἑϛέον δὲ, ὅτι ε-
-
ςεὺς μὲν ἐκαλεῖτο, ὁ διὰ τȣ͂ θυμιᾶν, ἢ ἱερεύειν μαντευόμενος. Θυοσκόος
-
δὲ, ἢ θυοσκόπος ὁ μάντις, ὁ δὰ τῶν σπλάγχνων τὸ μέλον δηλῶν. (Ὅρα
-
Ἐυϛάθ. ἐν Παρεκ͂. περὶ τὸ Φ. Ὀδυσ. Σελ: 1905.
-
Στίχ: 583. Αἷμα μόλις δʼ ἐμίνε ) Ἄναιμα γὰρ μονονȣχὶ ἱν ὑπὸ τῆς νόσȣ τὰ
-
ζῷα· ὅσον δὲ ἀυτοῖς καὶ ὑπελείπετο, δεφθορὸς τε καὶ ἀυτὸ εἰς πύȣ φύ-
-
σιν σχεδὸν μετέαλλε.
-
Στίχ: 58ς. έσης ἀυτῆς γε πόης κτ:) Καὶ τροφῆς δαψιλȣ͂ς παρ́σης, ὅμας
-
ὐπὸ ἀσιτίας ἐνεκρȣ͂το.
-
Στίχ: 588. Τȣ́νεκα καὶ κύεσιν σαινȣ́ροις λύσσα ἔπεισιν. ) Τοῖς κυσὶ, τοῖς τῇ κι-
-
νήσει τῆς ȣ̓ρᾶς σαίνȣσι, καὶ περὶ τȣ̀ς γνωτȣ̀ς χαριεντιζομένοις, λυσσᾷ ἐ-
-
πήει ἐκ τῆς ἀμέτρȣ φλογώσεως
-
Βιλίον Τ.
-
Στίχ:
-
580.
-
385.
-
590.