-
-
-
-
-
-
-
4.
-
Κύλλαρος, ἡνίαι ὃν δάμον· ντε μνήσατο μȣ͂σα
-
Ἑλλαδικὴ, Ἄρεως οἱ δίζυγες· ἠδʼ Ἀχιλλῆος
-
φθιμοι, οἳ μεγάλοιο τίταινον ἐύξοον ἅρμα.
-
Τοῖος ἀτὰρ χαίτν Κρόνος ἀυχένι σῦεν, ὅθʼ ππȣ,
-
Εἶθαρ ἀφικομένης ἀλόχοιο, ἐς εἷδος ἀμεῖπται,
-
Ὀκυπετὴς δὲ θέεσκε θεαίνης ὄψιν ἀλέυων,
-
Πιμπλὰς τε χρεμέθων ἰαχῆς μέγα πήλιον αἰπύ.
-
Ἀλʼ ἔμπης καὶ τὸν ποτε νȣ́σῳ ἀργαλέῃ περ,
-
Ἰὲ τε νωχελέως κεκμηότα γήραος ȣ̓δῷ,
-
Κρύπτε ἑ οἴκοι ἔχων γήρως μηδὲν δὲ ἀτίμȣ
-
είδεο· ἔψυκται γὰρ πρὸς Ἀφροδίτην.
-
Μόχθον δʼ ἀργαλέον τετλαὼς ἐπιέλκεται ἅυτως.
-
ʼ ἤνποτε εἰς φύλοπιν κίοι, ὡς ὅτε μὰψ καλάμῃφιν
-
Ἄσπετον ἐξεμάνη ἀμενηνὸν πῦρ, ἐναπέσβη.
-
Ὀυκȣ͂ν ἐυψυχί, πρὸγε πάντων, ἡλικίν τε,
-
Σήματʼ ἔχειν ἵππων, κʼ ἄλλην χάριν, ἠδὲ τοκῆας.
-
Ὅσσῳ δʼ ἡσσηθεὶς τʼ ἀνιᾶται, κρατῶν δὲ τε γαίει.
-
Ὀυχʼ ὁράας πεδίον δε παρακρήμνῳ ἐν ἀγῶνι,
-
Εὖτ ἀναίσσει, ἐκ δʼ ἄπο βαλβίδος ἅρματʼ ὀρȣ́ει;
-
***
-
25
-
Αἱ-
-
„ἰχυροτέραν τὴν πρόσφυσιν παρέχεται, ἡ διπλῇ τῆς ἁπλῆς· καὶ ἐγκαθῆ
-
„σθαι μαλακωτέρα, ὴ ἰδεῖν ἡδίων. δὲ Πολυδόκης (Τμήμ. Ι89.) εἶπιεν:
-
„τἀκρώμια ὕψη, ἐν ȣ̓δέτέρῳ τῷ γένει. ( Τμήματι δὲ 90. ) ὀσφὺς διπλῆ, τὸ
-
„δὲ ἀυτὸ καὶ ῥάχις, καὶ δρ μάλυϛα δὲ τὸ μέσον τῆς ῥάχεως, ἤτοι τῆς
-
„ἕδρας, ῷ ἐγκάθηται ὁ ἐπάτης· Ἐν δὲ τμήμ 9.) Τιθεὰις τȣ̓ναντίον εἰς
-
ἐλάττωμα. ὀσφν ὀξείαν ἔφησε. Σημείσαι δὲ, ὡς ἐν οἷς, ἡ κατιȣ͂σα ἄνω-
-
θεν ἀπὸ τȣ͂ ἀκρωμίȣ τῷ ἵππῳ ἄχρις ὀσφύος, διπλῆ λέγεται ῥάχις, τὸ
-
φαινόμενον λέγεται.
-
Στίχ: „ Κάν ἱ τεδν κτε „αὶ τῷ ψόφῳ δὲ φηὶ Σίμων, δήλȣς ναι
-
τ̀ς ἔυποδας, καλῶε λέγων· ὥσπες γὰρ κύμαλο ψοφεῖ πρὸς τῷ δαπέ.-
-
„δῳ ἡ κοίλῃ ὁπλή· (Σενοφ: ἐν τῖς Ἑππικ ) Ὁ δὲ τὸ Ὀνομαϛικὸν φιλοπο-
-
νήσας ( Τμήμ. 188. ) ἐπιφέρων σωρέυει καὶ ὅσσʼ ἄλλα τὸν τȣ͂ κροαίνοντος
-
κατὰ πεδίον ἵππȣ, τὸν τῶν ὁπλῶν ψόφον καθίϛησιν ἀκȣϛόν· ,ἔιποις γὰρ
-
ἂν ( φησὶ) καὶ κροτεῖ, καὶ κτυπεῖ, καὶ ἠχεῖ, καὶ τὰ ὅμοια. Ὅυτω γὰρ
-
καὶ οἱ περὶ τὴν ποίησιν, ὁσάκις ἵππȣ γράφȣσι δρόμον, διὰ τῆς τῶν συμ-
-
φώνων ἐπαλλήλȣ ἐπκρτήσερς καταδκπ͂ντες τ λόγ, τὰ τν ἀκόντων
-
ὧτα ἤχȣ πιμπλᾶναι ἐπιτηδεύονται. Ὁ γοῦν σίοδος ἐν Ἀαίδ. ρακλ
-
Στίχ: 61.
-
. . Κθόνα δʼ ἔκτυπον ὠκέες ἵπποι
-
Νίσσντες χηλξοι
-
Καὶ Ὀυϊργίλιος ἡμῖν ὧδὲ
-
ʼε ο0 aνiες ſ0nat n 2ra
-
Καὶ ἐν ἄλλοις ἔτι ἐπικροτέϛερον:
-
.. it Πα caΙρ0s.
-
Ὅπερ ἡμεῖς ἐκφράζντες ἂν εἴποιμεν εἰς ἀκοὴν τȣὲ ἐκ τῶν ὁπλῶν κατα-
-
κςοτισμȣ͂ τȣ͂ ἐδάφȣς.
-
„πλαῖς πυκνὰ πέδον κρατεραῖς κατʼ ἂρ ἄκρα πατάσσει.
-
Φιλοτιμουνται δὲ καὶ οἱ πεζῷʼ τῷ λόγῳ χρώμενοι πολλάκι, ὀφθαλμοῖς μὲν
-
100.
-
105.
-
ΠΤ0.
-
115
-
ὁρατὰ, ὦσὶ δʼ ἀκȣϛὰ μονονȣχὶ παριϛᾶν τὰ λεγόμενα. ον ὁ Μανȣηλ τὸν
-
Κομνηνὸν ἔφιππον εἰσιόντα καθιϛορῶν τὰ Βασίλεια (Νικήτ. ὁ Χωνιάτ.
-
Βλ: Α´. Σλ: 35.),, ἐν τῷ παριέναι (φήσας) μεθʼ ἵππȣ ἄραβος ἐριαύ-
-
„χενος τὰ ἀνάκτορα . . . ὁ ἵππος, ὃς ἦν τὸν ασιλέα ὀχῶν, ἐς ἀκȣϛὸν
-
χρεμετίσας, καὶ συχνὰ κόψας ἄκραις ἑπλαῖς τὸ δάπεδον, ἐυϊύιά τε προ-
-
ποδί.-
-
Βιϛλίον
-
3