-
-
-
I
-
-
ἱ
-
-
-
-
-
-
-
-
-
ȣσίρδός τε τὶς ȣ̓κ ὄιδεν βωμȣ̀ς κακοφήμȣς;
-
τς δ Τλας πᾶις, καὶ Λητῴη Δῆλος ἄιϛος;
-
Κλυτὴ δʼ πποδάμεια; Πέλωψ τε ἀρίγνοτος ὤμῳ;
-
εττνμτ θτφ
-
Κȣ͂ μʼ ἀναειράμενος, ϛομάτων πτῆναι διὰ πάντων.
-
***
-
1Ο0.
-
Πρῶ-
-
Ἕησιν ἐνσχύσαι τὸν μῦθον, ̓ ȣ͂βασιλέως ὀνομαζομένȣ Βȣσίριδς, ἀλλὰ ͂
-
„,Ὀσίριδος άφȣ αύτὴν ἔχοντος ὴν προσηορίαν, κάὰὴν τῶν ἐγχωρίων δά-
-
„λικτον. Διόδ. Σικελ:Βλ:ΑΆ. Τῆϛορ. Τμίμ. Β´.)Ἕπαξοῦν Τȣ͂ περὶ Βουσίριδος
-
μύθȣ κρατήσαντος, Βȣ́σιρις ὅϛτις ποτὲ κ, ἰὖ.) τὰ τῆς θρησκείας ἀφωσιȣ͂το,
-
ἡ γοῦ ἀφοσῖσθαι ἐδόκει, δὶ ὧν εἰς τȣ̀ς ἔπιδημȣ͂ντας ξένȣς μέρτανε· κὶ
-
εἰς ἐυσεβείας λόγον τιθεὰς τὸ ἀσέβημα, ἦἧπȣ κ, ἐπαίνȣς ετο ἀῷ προσοφεί-
-
λεσθαι. Πρὸς ον τοῦτο ὁ Ποιητὴς ἀφορῶν, καὶ ȣ̓δὲν μλλον τοῦ θρήσκου,
-
ἢ τῆς κακοθρησκείας καθαπτόμενος τῆς μυσαρᾶς τε καὶ ἐξαγίϛȣ, πῶς ἂν
-
ἄμεινεν τὸν Βȣ́σιριν προσηγόρευσεν, ἢ iaυ ὧδε προσειπὼν, ὡς ȣ̓δενὸς
-
ἐπαίνου ἄξον ὄντα ( τ̀ναντιον ἢ ἀυτῷ ἐδόκει· ) ἐπὶ τῷ τοιδε θρησκεύμα-
-
τι; Κατὰ τοίνν ταύτὴν τὴν διάνοιαν, τὸ τȣ͂ Ποιητȣ͂ τȣ͂το: a . ..
-
Βε πν: οὐ φαύλως ἂν ἴσως καὶ ἀυτοὶ δόξαιμεν ἀπεδεδωκότες: ἦȣσι
-
. . βωμȣ̀ς κακοφήμȣς· ἅτε δη τῷ ὄντι δυσφήμονς, καὶ
-
ριδός τε ..
-
οἵȣς, διὰ τὴν ἀθεμιτοθυσίαν κακῶς ἀκούιν παρὰ πάντων, ἢ ἐπαινεῖσθαι ἀξί-
-
ȣς, ὡς ἁυτὸς ὁ βȣ́σιρις ῷετο
-
.. καὶ Λητῴη Δῇλος.) ν μὲν ὁ παῖς
-
.. Ἕλας παῖς .
-
Στίχ: 6.. .
-
ἝΎλας Θιοδάμαντος τȣ͂ δρυτόμȣ ἡὸς, ρακλ δὲ τὰ παικὰ γενόμενος· ἥε-
-
παϛο δὲ ὑπὸ τῶν Νυμφῶν, ἐν ἐκ τȣ͂ ποταμȣ͂ Ἀσκανίου ὑδρύετι. Ἐπὶ
-
τούτȣ ον τῷ ἀφανισμῷ καὶ ἱερὰ ἐναύσια ἐτολεῖτο, ἐν ος πυκνὸν ἐξεφώ-
-
νȣν τὸ: Ὅα, Ὑλα, ὡς ἐπὶ ἀνευρέσει τȣ͂το ἀναβοώμενον τȣ͂ παιδός. Τ5
-
δὲ μύθȣ και Στράβων ἐμήσθη Βλ: Ι. τῶν Γεωγρ. Σελ: ϛ6.) „Τπέρ-
-
κειται ( λέγων τῆς Πρȣσιάδος ὄρος, ὃ καλοῦσιν Ἀργανθώνιον· ἐνταῦθα
-
δὲ μυθεύȣσι τὸν Ἕλαν, ἕνα τῶν Ἰρακλέȣς ἑταίρων, συμπλέυσαντα ἐπὶ
-
, τῆς Ἀργȣ͂ς ἀυτῷ. ἐξόντα δὲ ἐπὶ ὑδρήν ὑπὸ υμφῶν ἁρπαγῶ. Ἀλ-
-
λὰ τὴν ὑπὸ τῶν Νυμφῶν ἁρπαγὴν τ Ὑλα, καὶ τέ́του τὴν ἀναζήτησιν,
-
καὶ Θεόκριτος δὰ τὲ γ. Ἐιδυλλίȣ ἐς πλάτος διέξεισιν.
-
δὲ τοι, Δῆλος Λητῴη, καλεῖται, δὰ τὸ ἐπʼ ἀυτῆς τὴὼν Λητῶ τεκᾶν
-
θὸν Ἀπόλλωνα, καὶ τὴν Ἄρτεμιν ἅμα ( καθὰ τινες βȣ́λονται καὶ ἑνὶ τοκε-
-
τῷ· ἢ ( ὡς ἄλλοι ) τὸν Ἀπόλλωνα μόνον. Κατὰ γὰρ τὸν Ὁμηριαὸν μνον
-
τον εἀς τὸν Ἀπό: Στίχ: ε. ητν,
-
. . Τέκεν ἀγλαὰ τέκνα,
-
Ἀπόλλωνάὰ τʼ ἄνακτα, καὶ Ἄρτεμιν ἰχέαιραν·
-
, Τὼ μὲν ἐν Ὀρτυγίη, τὸν δὲ κραναῇ ἐνὶ Δήλῳ.
-
Περὶ ͂ ῥα ἐ βȣίλει Σπαγχέμιον, ἐν τῷ ΚαλλιμάχȣἝμνῳ εἰς τὸν Ἀπόλ:
-
Στίχ: οʼ κὰν τῷ εἰς τὴν Δἤλον μάλϛα τ͂ ἀυτȣ͂· Στίχ: 25. ) Τὼ
-
τοίνν Κοίȣ ἐȣ͂ τίτάνος καὶ Φοίβης ἈΛητὼ. ἅτε ἐκ Διὸς τίκτȣσαν ζλοτυ
-
πέίσης Ἔας μηδὲ ἐπιτρςπȣ́σης ποι ῆς τ τοίν, ἡ ρῆλες κσθυπεδέξα-
-
το· καὶ τȣ́τε δὴ χάριν, ὥσπερ ἀπὸ τῆς Λητȣ͂ς ἡ νῆσος, ἡ πρὶν μὲν, ϛερίη,
-
ἔπειτα δὲ, Δῆλος κληθεῖσα, Λητῴη προσείρηται, ὅυτω και ἀπὸ τῆς Δήλον
-
ἀυτῆς, καὶ Ἀπόων ἀκέεαι, Δήλις έτθι τὸν ̓ς τὴν Δῆλον Ὑμν· Καλ-
-
λιμάχȣ. )
-
Στίχ: 7. Κλυτὴ θʼ πποδάμια;) πποδμειαν, τὴν καὶ Ἑπποδάμν, Ὀινόμαος ὁ
-
πατηρ, ὁ ς τ. κὶ Πης νάπων, κ ἄως ἐε νέν δνι ʼ
-
ξίȣ, ἢ τῷ νικήσαντι ἀυτὸν ἅρματι, ἵπποις χζάμενον ὠκυτάτεις, ὧν ἐκ
-
πνοῆς ἀνέμων ἡ γένεσις μεμυθολόγηται· τῷ δʼ ἡττηθέντι θάνατος ἐπέκειτο
-
ἡ ζῃμα. Τρῶν ν ἐ δκα μνηϛήπρν τὲ Ἑπποδαμέίας ἕτα
-
δὴ Τȣ ζῦ ἐκπεσόντων, Πέλοπα φασὶ Τὸν Ταντάλȣ παρακρέσασθαιῇὸν Θνό-
-
μαν δὰυρτιλπ͂ νόχȣ, ͂ ἰνομῳθὸνδίφρον κατεαῶαι μέσον τȣ͂ δρόμȣ,
-
ιλίο. Ι.
-
7 Τ-
-