-
νν--
-
-
ν
-
-
Π. ὈΥΪΡΓ. ΙΝΕΙ. ΒΒ. ϛ.
-
γε με ὀμβροφόρος νότος· ἀμφʼ ἠὼ δὲ τετάρτην,
-
Ἔποπα Ἰταλίν ἀπὸ ὕψȣς κύματος ἄκρȣ,
-
Ἰρέμα νηχόμενος, γῦ δʼ ἀσφαλέως χεδὸν εἵχον,
-
Ἤν μὴ νηλεέες με βαρȣ́μενον εἵμασιν ἄνδρες,
-
Ἀδʼ ἀκρωνυχίῇ γʼ ἐπαναῤῥιχαώμενον ȣ̓ρευς,
-
Ἐνσκήψαντες ἔοοξαν ἔνοπλοι κῦρσʼ ἐπὶ ἄγρν,
-
Νῦν δὲ μʼ ἔχει κῦμʼ, ἀμφʼ ἀκτὰς, ϛροφέȣσι δʼ ἀῆται
-
Τῷ σε πρὸς ȣ̓ρανίοιο φάȣς, γλυκεροῖο καὶ ἄυρας,
-
Πρὸς γενέτȣ λίτομαι, πρὸς σȣ͂ τʼ ἐκφῦτος Ἰȣ́λȣ,
-
Τῶνδε κακῶν ῥύσσαιὸ μʼ ὑπέρβιε·ʼ ἠὲ σὺ γαῖαν
-
Κεῦε (ἐπεὶ δνεαι·) λιμένας δίζων Ἑλίȣς γε·
-
Ἰὲ σὺ, εἴτις ὁδὸς, κʼ αἴκὲν τινα πότνια μήτηρ
-
Δεῖξεν, (ἐπειὴ οὐκ ὀΐω σε Θεῶν γε ἄνευθεν
-
Τοσσάδε ῥεῖθρα τε καὶ Στύγα, ἔμμενʼ ἕτοιον πλεῦσαι.)
-
ικτρῷ δεξιτερὴν δόθι, καὶ διὰ κύματα αἶρε,
-
-
-
ϛε μʼ ἐν εἰρύῃ, ἐκ γουῦ θανάτοιο, διάξειν.
-
Ταῦτʼ εἰρηκότα Μάντις ἀμειψαμένη προσένισπεν;
-
Ὅππόθεν αἰνότατος, Παλινȣ͂ρε, σοὶ ἵμερος ȣ̓τος;
-
σὺ ῥοὰς ϛυγίȣς ἀταφὴς, φρικτὸν ποταμόν τε
-
Συμενίδων δέρξη, ἀκέλευϛος δʼ ἵξεαι ὄχθὴν;
-
υ 2
-
* * *
-
123
-
Λῆγε
-
8395
-
400
-
405
-
4Ι0
-
Στίχ: 405. .
-
.ΛΙΕΈΝΣ ΔΩΝ ἙΛΙΥΣ Ἡ παρὰ Λατί-
-
. ρν ρ κασ νωνν Ενὲμεν, τε α τρ. ν
-
λιαν, ἤ καὶ Βελίαν ποιεῖ προφέρεσθαι Σύηθες γὰρ ἦν τοις ἀρχαίοις Ἕλ
-
λησιν, ὡς τὰ πολλὰ προτιθέναι τῶν ὀνομάτων, ὁπόσων αἱ ἀρχαὶ ἀπὸ
-
φωνηέντων ἐγίνοντο, τὴν Ου) συλλαβὶν, ἑνὶ ϛοιχείῳ γραφομένηυν· τȣ͂το
-
„δʼ ἦν ὥσπερ Γάμμα, διτταῖς ἐπὶ μαν ὀρθὴν ἐπιζευγνύμενον ταῖς πλα-
-
γίαις: ὡς ελένη, καὶ άναξ, και οῖκος, καὶ ανὴρ, καὶ πολλὰ τοιατα.
-
(Διον. Ἑλικ. περὶ Ἑωμ. Ἀρχαιολ. βιβλ: Α. ) Ταύτῃ οὖ καὶ ἡ Ἑλία,
-
Οὐέλια, ἤ έλια προφέροιτʼ ἄν καὶ αὐτὴ, ἤ Βέλια ἀντεισενεχθέντος τȣ͂
-
Ἐ ) ἀντὶ τȣ͂ Αἰολικȣ͂ Διγάμματος (). Πόλις δὲ ἦν ἐπὶ τῆς Λευκανίας,
-
ωκέων ἄποικος ἄυτη: aε 2 nare e r2, καθʼ ἡμᾶς λεγομένη· ἐς
-
ἥν ἀπὸ τῶν Ἀπεννίνων ὀρέων ὁ εius, (βελῖνος) καταῥῤῥεῖὶ ποταμὸς, λίμ-
-
νας τε καὶ λιμένας συνιϛῶν ὁμωνύμȣς. Ἐπόρηται δὲ πῶς λιμένας Βελίνȣς
-
ἀποκαλȣ͂ντα τὸν Παλινȣρον ὁ Μάρων εἶχε ποιῆσαι, τȣ̀ς ἀπὸ τῆς Βελίας
-
πόλεως ȣ̓́τως ὀνομασθέντας μακροῖς χρόνοις ὕϛερον; Ἔτεσι γὰρ ἐξακοσίοις
-
ὰ, ἔτι πρὸς, κτισθὴῦαι, φασὶ, τὴν πόλιν μετὰ τὴν Αἰνείȣ κάθοδον. Ἀπαν-
-
ῶσι δὲ, ὅτι κατὰ πρόληψιν ἡ ὀνοματοθεσία ἐγένετο. Ἀλλὰ γὰρ ἴσως
-
ἄμεινον, ὅτι κὶ πρὸ τῆς οἰκοδομηθείσης πόλεως τὰ ἐκεῖ χωρὶα Ἕλεια ἐ-
-
καλεῖτο, ἐξ ὧν τῆς κλήσεως μετέσχε καὶ αὐτὴ ὕϛερον· τὰ γὰρ περὶ Τὺ
-
ἱερὰν λίμνὴν (τὴὼ αὐτόθι) ἦν τὰ πολλὰ ἑλωδη, ἅ νῦν κατὰ τὸν ἀρχαῖον
-
τῆς διαλέκτȣ τρόπον Οὐέλια ὀνομάζεται. (Διον. Ἀλικαρν ἔνθ: εἴρηται )
-
. . ἜΙΤΙΣ ΔῸΣ . .
-
Στίχ: 406. ..
-
.Ἔἴτις μηχανὴ, εἴπως
-
ν τι γας ἐμήχρν τς ͂ μτςες ις οεςῷ, ιν
-
ἐπιτραπέντι τὴν εἰς Ἕδȣ κάθοδον;
-
Στίχ: 409. ΟΚΤΡΩῖ ΔΕΞΤΕΡΗΝ ΔΟΘΙ. Ἀντιλαβȣ͂· χεῖρα μοι ἔκτεινον ἀρη-
-
γόνα, ἄγε με σύμπλȣν παραλαβὼν μετὰ σȣ͂, ὥϛε με διαπορθμευθέντα
-
ἑυρέσθαι ἀναψυχὴὺ· Ὁ μὲν ȣ̓ν Σχολιαϛὴς Κέρδης, παράλληλον τοῖς ἐνταῦ-
-
θα τίθησι τὸ ὑπὸ Πατρόκλȣ τῷ Ἀχιλλεῖὶ ῥηθὲν: Ἰλ . ϛίχ. 75.
-
„„Καί μοι δὸς τὴν χεῖῤ, ὀλοφύρομαι·
-
Ἀʼ ὁ μὲν τὴν χεῖρα αἰτεῖται, ἵνα περιβαλλόμενοι ἀλλήλȣς σναυλίαν
-
θρῦνον