-
-
-
-
Π. ὈΥΪΡΓ. ἈΙΝΕΙ. ΒΙΒ. Β´.
-
Δήϊον αἰσθόμενος περιπεπτωκὼς κατὰ εἴλην
-
Θάμβησ’, ἄψ τε πάλιν πόδα καὶ φωνὴν ἐπανεῖκεν.
-
Ἀπροϊδής τις ὄφιν, τρηχείαις ὡς ὅτʼ ἀκάνθαις
-
Θλίψεν ἰὼν κατὰ ȣ͂̓δας, ὁ δ’ εἶθαρ ἐχάσσατο δείσας
-
Ὀργὰς τʼ αἴροντα, φλεγμαινομένȣς τε τραχήλȣς·
-
Αὕτως Ἀνδρόγεως τρομέων ὑπεχάζετο ὄψεῖ.
-
Τοιγὰρ ὀρȣ́ομεν, ἀμφὶ δὲ ταρφέσι χεύμεθα ὅπλοις.
-
Χῶρον δ’ ἀγνώσσοντας ἁπάντη, ἀμφιδεεῖς τε
-
Κτείνομεν· ἐν πρώτοις πνέε δ’ ἡμῖν ȣ̓́ριος Ἄρης.
-
Τοῖς δʼ ἐπὶ γηθῆσαντι Κορόιβῳ ἥλατο ἦτορ.
-
Καὶ πρῶτον, φίλοι, ἔνδʼ ἡ δαίμων ϛεῦτο σαώσειν,
-
Τὴν χωρῶμεν, ἔφη, τρίβον· ἥδʼ ἐνδέξιος ὤφθη.
-
Ὅπλα δʼ ἀμειβέμεναι Δαναῶν ὑπὸ σήματα δῦντας·
-
Τὶς κατὰ δυσμενέων δόλον, εἴτʼ ἀρετὴν, ἐρεείνει;
-
Τεύχεα τοὶ πόρσȣσʼ. Ὡς δʼ εἰπὼν ἱπποδασείην
-
Ἀνδρόγεω κόρυν, ἠδὲ φαεινὴν ἀσπιδʼ ἔδυνεν.
-
Καὶ ξίφος Ἀργεῖον δʼ οἷσιν περιβάλλετο ὤμοις.
-
Τὼς δὲ Ῥιφεύς τε, Δυμᾶς τε, καὶ ὁπλοτέρων δὲ ἕκαϛος,
-
Ἕρδον προφρονέως, ἐνάροισι νέοις δʼ ὥπλισθεν.
-
Καὶ δὴ ξὺν Δαναοῖσι μιγέντες ὀρȣ́ομεν ἄντα·
-
Οὔτι μέν ἡμετέρῳ ὑπὸ Δαίμονι· ἀλλὰ περ ἔμπης,
-
Συχνὰς ϛησάμενοι δήρεις ἀλαὴν κατὰ νύκτα,
-
Πολλȣ̀ς δὴ Δαναῶν Ἄϊδος προϊάψαμεν εἴσω·
-
Τῶν δʼ ἄλλοι ῥά φέβοντο νέαςδε, φίλας τʼ ἐπὶ θῖνας.
-
* * *
-
137
-
Οἱ
-
θων, μᾶλλον ἐυάρμοϛα καθέϛηκε τοῖς ὁπλιζομένοις, καὶ πολλῷ ἐκ τȣ͂ ἑπο-
-
Στίχ: 419. ΚΑῚ ΔΉ ΞῪΝ ΔΑΝΑΟ῀ΙΣΙ ΜΙΓΈΝΤΕΣ κτ: Ὄυκȣν, φησὶν, ἐκ τȣ͂
-
ἀφανȣ͂ς ἐνεδρέυοντες, ȣ̓δʼ ἐξ ἀπόπτȣ ἐπιθέμενοι, ἤ καὶ πόῤῥωθεν τιτυσκό-
-
μενοι, ἀλλʼ αὐτοῖς ἅμα τοῖς πολεμίοις συνεπεμίγημεν ἐμπεσόντες· ὁ με-
-
γίϛης δήπȣ προθυμίας, καὶ μάλα γενναίȣ ψυχῆς ἦν παραϛήματος. Τοιȣ͂-
-
τον τὸ Ἰδομενέως, πρὸς Μηριόνην εἰπόντος: Ἰλ: Ν. 262.
-
. . Οὐ γὰρ ὀΐω,
-
„Ἀνδρῶν δυσμενέων ἑκάς ἱϛάμενος πολεμίζειν·
-
Ἐντεῦθεν καὶ Ὅμηρος Διομήδην θαυμαϛὸν ἐποίησεν, Ἰλ: Έ. 85.
-
„Τυδείδην δ’ ȣ̓κ ἄν γνοίῃς ποτέροισι μετείη,
-
„Ἠὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλέοι, ἤ μετʼ Ἀχαιοῖς·
-
Καὶ γὰρ ( Ἀυτ: ϛίχ. 134) . . .
-
. . . ἐξ αὖτις ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη·
-
Καὶ κατὰ τὸν, καὶ τὰς αὐλὰς ἀυτὰς ὑπεράλμενον, καὶ τȣ͂ θριγκȣ͂ ἐντὸς
-
„Ὥς μεμαὼς Τράεσσι μίγη κρατερὸς Διομήδης.
-
. μηδέ μοι ȣ̔́τω
-
„Θῦνε διὰ προμάχων, μήπως φίλον ἦτορ ὀλέσσῃς.
-
Στίχ: 420. Ο῎ΥΥΙ ΜῈΝ ἩΜΕΤΈΡῼ ὙΠῸ ΔΑΊΜΟΝΙ· Τȣτέϛι τῶν Θεῶν μη-
-
δένα ἡμῖν ἁυτοῖς ἔχοντες προϛατȣ͂ντα· ἤ, ȣ̓κ ἐπʼ ἀγαθῷ ἡμετὲρῳ. ȣ̓κ ἀγα-
-
θῇ τύχῃ.
-
Βιβλ: Β´.
-
405
-
410
-
415
-
τι περιὴν διὰ τὴν ἡλικίαν φρονήσεως, ὅτι τὰ συνήθη ὄπλα τῶν ἀσυνή-
-
μένȣ ἐυχρηϛότερα.
-
400
-
Στίχ:
-
420